استاد...

سلام حسن، حوصله ندارم پاچه خواریتو بکنم. خوبی؟ خوبم.

تقریبا یک ساله که توی مرکز آموزش شرکتمون دارم MCITP تدریس میکنم. بعد از نظرسنجی دانشجوها و حضور توی کلاس بقیه اساتید آموزشگاه باورم شده بود که بهترین استاد شرکت منم.

یه جور احساس غرور خوبی داشتم تا امروز...

استاد الکترونیک صنعتیمون که یکی از بهترین اساتید دانشگاهمونه بعد از اینکه کلاس تموم شد همه رو نگه داشت و پرسید بچه ها چه پیشنهادی میدید که بهتر بتونم درس بدم؟ هر اشکالی که دارم بهم بگید. هیچ کس نظری نداد و همه شروع به تعریف و تمجید کردن، اما مدام اصرار داشت که ازش ایراد بگیریم. بازم کسی چیزی نگفت. سر کلاس چند بار موبایلش زنگ خورده بود و جواب داده بود.

-از همه دوستان به خاطر اینکه مجبور بودم گوشیمو جواب بدم معذرت خواهی میکنم، به بزرگی خودتون ببخشید مجبور بودم جواب بدم قول میدم از جلسه بعد خاموشش کنم.

بغض گلومو گرفته بود حسن. استادی که 25 ساله یعنی به اندازه سن من داره تدریس میکنه اینجوری افتاده و بی غرور داره از همه نظر سنجی و عذرخواهی میکنه و اونوقت من...

بالاخره گاهی وقتا یه تلنگر لازمه تا آدم به خودش بیاد. 

پ ن: 

از همه کسایی که در حقم نامردی کردند متشکرم، اونها اساتید خوبی واسم بودن.

ازشون یاد گرفتم وقتی در حق کسی نامردی میکنم چه حس و حالی پیدا میکنه.

به من یاد دادند که چجوری نباید یه نامرد باشم.